فرار از زندان 5

یک ماه از فرار زندانی ها گذشته بود و کما کان خبری و ردی از آنها نبود.برادر غلام و برادر علی به جرم هم دستی و کمک به فراری ها زندان بودند و سربازی که هم دستشون بود  هم زندان بود البته زندان یه شهر دیگه منتقل شده بود.مسائل امنیتی زندان به شدت زیاد شده بود ولی دیگر مرغ از قفس پریده بود.

خیلی ها معتقد بودند که فراری ها توی این یک ماه حتما از ایران فرار کرده اند و دست کسی دیگر به آنها نخواهد رسید.

اما فراری ها.

آنها شب بعد از گرفتن پول از خودپردازها با موتور غلام از شهر خارج شده بودند برنامه دقیقی برای فرار نداشتند .جای که فعلا برنامه بود شیراز بود.

چند روزی بود که شیراز بودند که علی و کاووس اشتباه بزرگ را مرتکب شدند.گفته بودم اینها به غلام اعتماد نداشتند ولی مجبور بودند که بهش اعتماد کنند و روی کمک و باهوشی و زرنگی غلام بود که تونسته بودند این فرار موفق را انجام بدند.

غلام اصرار داشت که به خوزستان بروند و از انجا به عراق یه جای دیگه

ولی نظر کاووس و علی این بود که به زاهدان بروند و از انجا به پاکستان.کاووس مدام به علی میگفت که غلام را دست به سر کنیم .دو نفر باشیم احتمال اینکه گیر بیفتیم خیلی کمتره تا اینکه سه نفر باشیم.

بالاخره از هم جدا شدند.غلام شیراز موند و علی و کاووس به سمت بند عباس حرکت کردنند .تا از آنجا به چابهار بروند و از چابهار به پاکستان.و غلام هم گفت شیراز میمونه تا یه تصمیم مناسب بگیره.قرار شد که با هم در تماس باشند و به هیچ وجه با خانواده ها تماس نگیرند .یا با استفاده از دوستان و آشنایان دور خبری بگیرند و فقط هم یک تماس.

از هم خداحافظی کردند و علی و کاووس به سمت بندر عباس به راه افتادند و غلام هم شیراز موند.غلام میدانست که با توجه به اینکه فرار اون از طرف خانواده های مقتول زیاد اهمیتی ندارد و مهم برای زندان گیر آوردن کاووس و علی میباشد تصمیم گرفت مدتی شیراز بماند و سری به دوستان خیلی قدیم خود بزند.

از طرفی خانواده های شاکی علی و کاووس به شدت به مقامات زندان فشار می آوردند و هر روز آنجا بودند که چرا اینها فرار کردند.ولی واقعا خبری از علی و کاووس و غلام نبود.هیچ ردی از آنها دیده نشده بود.علی و کاووس به بند عبای رفتند و آنجا موتور غلام را فروختند ولی اتفاق بدی برایشان افتاد.کارتهای بانکی کاووس گم شد.تمام پولشان 1/600 هزار تومان بود.

خودشون به چابهار رسونده بودند.برای رفتن قاچاقی از مرز پرس و جو کرده بودند و حداقل 2 میلیون تومان کم داشتند که بتوند 2 تای از مرز رد شوند.اولین کاری که کردند لباس بلوچی گرفتند و دنبال کار .که مدتی کار کنند تا پولی فراهم کنند و از طرفی کسی بهشون شک نکنه.

اینها دی ماه فرار کرده بودند و الان فروردین بود یعنی نزدیک 4 ماه از فرارشون گذشته بود .و هیچ کس خبری نه از آنها و نه از غلام داشت.با غلام در تماس بودند.غلام شیراز بود و پیش یک آشنایی قدیمی و بدون هیچ مشکلی فعلا شیراز ماندگار شده بود.و به قول خودش .اینجا که خوش میگذره اگه شما را گرفتن منم یه فکری میکنم و میرم خوزستان و از آنجا میرم عراق.به جد غلام مطمئن بود که اولویت برای زندان و همه دستگیری علی و کاووس است و نه غلام.

علی و کاووس هم توی چابهار مشغول کار در یک نانوایی بودن و سخت مشغول تهیه 4 میلیون تومان پول . می دانستند که حتی یک تماس با خانه برابر با دستگیری آنها خواهد بود.از طریق دوستان قدیمی احوال خانواده را جویا بودند و خانواده هاشون میدانستند سالم هستند ولی اینکه کجا هستند نه .برای اینکه قصه فرارشون هم پایین یافته شود جوری که مسئولان زندان هم بفهمند و از قصد گفته بودند که از مرز هم خارج شده اند.غلام از دستشون دلگیر بود و اینجور حس میکرد که اینها از قصد اونو شیراز جا گذاشتند و اونو میخواستند برای اینکه یک فرار موفق داشته باشند.

واین داستان ادامه دارد......