وقتی تو شرمنده میشوی

تو این پست در مورد بد شانسی ها و مشکل تمدید پروانه مطب گفتم و هیچ وقت فکرش را هم نمیکردم که خواننده ای مشکل من را حل کند.دوستی پیام گذاشت و نوشت به خاطر تمام روزهای بم و به پاس آن روزها من میتوانم کمک کنم و کمک این دوست باعث حل مشکل من شد.

من قدر دان این دوست نادیده همیشه خواهم بود و ایمان دارم که

تو نیکی کن و در دجله انداز

که ایزد در بیابانت دهد باز

آری در این روزگاز که ناسپاسی اوج میزند هستند انسانهای ارزشمندی که فراموشکار نیستند و این درسی بود برای من و امثال من .

پزشکانی که در دورترین نقاط این سرزمین بی هیچ چشمداشتی به این مردم خدمت میکنند  میدانند و بدانند که این رفتارها و کارها یشان  در قلب مردم جای میگیرد .و مردم هم حساب آن پزشکان نورچشمی و..را از حساب پزشکانی که بی هیچ چشمداشتی و در اوج تبعیض ها و بی مهری ها و....به این خاک تعصب دارند و هنوز هم در مقابل اجبار مهاجرت و خدمت به بیگانگان مقاومت میکنند را جدا میدانند و کاش اینها بگذارند ما به این خاک  خدمت کنیم و نه اینکه هر روز با بهانه ای عرصه را تنگ تر کنند تا مجبور شویم برویم از وطنی که دوستش داریم و از خاکی که به آن تعلق داریم و مردمانی که لبخندشان و مهربانیشان برایمان  نعمت است

پی نوشت:

اینجا یک نفر به یک کلیه نیاز دارد