به یاد گذشته ها

باغبان از پی من تند دوید

سیب را در دست تو دید

خیلی گذشته از آن روزها

باغبان باغ همسایه پیر و شکسته شده

 و درختای سیب باغش خشکیده

کاش تو می آمدی

من  برای فقط یک لبخند

از آسمان ستاره برایت می دزدیم

بی هیچ ترسی

حتی از خدا

پی نوشت:

1-این مطلب از وبلاگ دوره دانشجوییم  میباشد

2-در ادامه مطلب هم یه داستان از اون زمانها که دستی در نوشتن داشتیم حوصله داشتید بخونید

این داستان تقدیم به مهربانی که نمی شناسمش و هرگز او را ندیده ام ولی نوشته هایش دردهای من هم هست

برای آخرین بار...

روزها پشت سر هم می گذشت تمام روزها مثل هم بی هیچ تفاوتی و این تکرار پی در پی و این سکوت دهشتناک مثل خوره روحش را ذره ذره می خورد. روز خیلی وقت بود که آغاز شده بود گرما ی وحشتناک آزارش می داد دوست نداشت چشمانش را باز کند .از این که می دید دوباره یکبار دیگر نور را می بیند به شدت ناراحت بود . تمام استخوانهای بدنش درد می کرد خستگی مفرطی که در این مدت دست از سرش بر نمی داشت دوباره شروع شده بود معده اش می سوخت نگاهی به اطراف کرد و این که کسی را نمی بیند خوشحالش می کرد یک نفرت عجیب از همه آدمها داشت .از یادآوری خاطرات گذشته همیشه فرار می کرد دوست داشت که ارتباطش را با گذشته قطع کند ولی مگر می شد تمام آن خاطرات هر روز از جلوی چشمانش می گذشت .ودوباره روز آغاز شده بود و خاطرات دوباره به ذهنش هجوم می آوردند.او آدم معمولی نبود یا شاید هم بود و فکر می کرد که با بقیه تفاوت دارد او مثل همه فکر نمی کرد مثل همه عمل نمی کرد او اعتقادات  عجیبی داشت .اولین روزی را که او را دیده بود اولین سلام اولین کلام و ...تمام روزهای عاشقیش شاید به اندازه انگشتهای یک دست هم نمی رسید عشقی که از آغاز تا انتها به اندازه یک چشم به هم زدن طول کشید بود.و آن اعتقادات غریب گریبانش را گرفته بود.یادآوری این خاطرات عذابش میداد.تکانی خورد آخرین توانش را جمع کرد شاید امروز موفق می شد و کار را یکسره میکرد ولی نه رمقی باقی نمانده بود و دوباره همانطور خوابید که خوابیده بود .روز دوم آشنائی بود و کلامها و نگاها و سکوتهایکه تمام حرفهای نا گفته را منتقل میکرد و بهشتی که در انتظار آنها بود یک رویا دست یافتنی ولی...مدتها بود که می خواست این کار را انجام دهد اوایل یه امید عجیب همیشه در لحظه آخر منصرفش میکرد و این اواخر دیگر توانی نداشت چقدر سعیکرده بود و همیشه نا موفق گرسنگی آزارش می داد و گرمای هوا از اینکه کسی نبود تا مدام سرزنش و نصیحتش کنند خوشحال بود .آخرین نوشته اش را مرور کرد یک یادداشت کوتاه :

مرا ببوس برای آخرین بار

تو را خدا نگهدار

که می روم به سوی سرنوشت

ولی مدتها بود که این یاداشت را نوشته بود و هنوز به کار نیامده بود راستی مگر برای کسی هم مهم است.این را با خود زمزمه کرد ودوباره هجوم آن خاطرات لعنتی.دومین روز آشنائی و آن چشمان معصوم که گوئی عمری بود که می شناخته شان وآن امیدواری ها ویاداشت

کوچکش را در جیبش گذاشت لبهایش را تر کرد بدنش به شدت درد میکرد آیا این تاوان آن اعتقادات عجیب بود ؟آیا اینها عذابی بود که ذره ذره روحش را می خورد؟دوباره ساکت به گوشه ای زل زد و دوباره آن خاطرات لعنتی .هنوز هم نمی دانست چرا به آن عشق معصومانه پایان داد ؟و چه بی رحمانه ترکش کرد بی هیچ پاسخی .وتمام آن اشکها و آن کلامها هیچکدام نتوانست جلوی تصمیمش را بگیرد.با خودش می گفت امروز یا فردا دیگر

راحت می شوم واین کابوس تمام خواهد شد.ولی نه الان هفته ها بود که فکر میکرد فردا دیگر تمام است و لی دوباره فردا و...کاش برای یک لحظه به او هم فکر کرده بودم زیر لب این جمله را تکرار کرد .به خود نهیب زد نه همه کار های من برای او بود من این عذاب را به جان خریدم برای او من نمی خواستم او به دنیای آشفته من گام بگذارد من نمی خواستم او به پای من و اعتقادات عجیبم بسوزد.فریاد بلندی زد چرا دست از سرم بر نمی دارید چرا رهایم نمیکنید ؟غلتی زد و خاطره آن روز آخر در ذهنش جاری شد و آن آخرین نگاهای معصومانه و آن اشکهای جاری.سرش به شدت درد گرفته بود مثل دیوانه ها سرش را دو دستی چسبیده بود و فریاد می زد .تنها آرزویش این بود که ذره ای توان داشت تا کار را تمام میکرد .دور وبرش را نگاه کرد.اتاقی به هم ریخته و مشتی کاغذ و چند کتاب شاید تنها یادگارانش بودند چند تکه کاغذ پاره و دوباره به فکر فرو رفت یک لحظه فکر بازگشت به ذهنش خطور کرد .نه دیگر امکان بازگشت نبود نه من دیگر توان ندارم دیگه از فکر ماندن و مبارزه کردن و بودن خسته شده ام نه نمی خواهم .

تنها یه چیزی بود که آرامش میکرد و تنها خودش می دانست. همه اینها فقط به خاطر او بود . در پایان هر روز وقتیکه دیگر کامل نا امید می شد و می دانست یک روز دیگر باید بماند واین رنج را تحمل کندکمی آرام می شد .

صبح بر خلاف روز های دیگر زودتر بیدار شد حس قریبی تمام وجودش را فرار گرفته بود فکر کرد حتما این آخرین روز است خوشحال شده بود  مدتها بود که منتظر این روز بود .ولی ... 

  مرا ببوس برای آخرین بار

تو را خدا نگهدار

که می روم به سوی سرنوشت

و این کلام برایش آشنا بود نه امکان نداشت .این کلام یادگار دوران عاشقیش بود فکر کرد خواب است واین کابوسی دیگر ولی نه خواب نبود او آمده بود وصدای مهربانی    که اورا  می خواند :

مرا ببوس برای آخرین بار

تو را خدا نگهدار

که می روم به سوی سرنوشت

  

نویسنده : mehdi l ; ساعت ۱:۱٥ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ٢٥ فروردین ،۱۳۸۳