خمار مستی

همه عمر بر ندارم سر ازاین خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و ایند و تو هم چنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ،و لیکن
تو چو روی باز کردی ،در ماجرا ببستی
نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی
دل دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال،مرهمی نه چو به انتظار خستی
برو ای فقیه دانا،به خدای بخش ما را
تو و زهد وپارسایی،من و عاشقی و مستی
دل هوشمند باید که به دلبری سپارد
که چو قبلهایت باشد به از آن که خود پرستی
چو زمام بخت و دولت،نه به دست جهد باشد
چه کنند اگر زبونی نکنند و زیر دستی
گله از فراق یاران و جفای روزگاران
نه طریق توست سعدی!سر خویش گیر و رستی